Owady
Modliszka zwyczajna
(lat. Mantis religiosa)
Modliszka zwyczajna jest jedynym rodzimym gatunkiem modliszki. Pierwotnie pochodzi ona z Afryki. Na terenie Niemiec stała sie rzadkością, spotykana jest tylko w ciepłych regionach, takich jak Badenia i Saara. W obszarze Morza Śródziemnego występuje natomiast bardzo często i żyje tam na suchych, nasłonecznionych obszarach z niezbyt wysoką roślinnością, jak np. suche łąki. Natomiast między Francją i Japonią występują one na obszarach gorących i suchych.
Samice osiągają wielkość około 8 centymetrów, natomiast samce są najczęściej o 2 centymetry mniejsze i smuklejsze. Poruszają się po łodygach roślin, natomiast samce mogą także podskakiwać lub pokonywać krótkie odcinki.
Są one aktywne za dnia i orientują się niemal wyłącznie za pomocą zmysłu grawitacji.
Europejskie modliszki żywią się owadami, przede wszystkim muchówkami i błonkoskrzydłymi, natomiast większe gatunki z obszaru Morza Śródziemnego zjadają także małe kręgowce i młode ptaki.
Są one tylko mięsożerne i nie zjadają żadnych roślin.
Podczas godów samiec wskakuje na grzbiet samicy i razem w ten sposób poruszają się przez kilka godzin. Po odbyciu godów samica zapada w letarg (nieprzytomna zasypia) zaś samiec odfruwa.
Po kilku dniach samica składa kilka czterocentymetrowych
kokonów koloru żółtobrązowego, zawierających 150 do 200 jajeczek. Są one na dole płaskie i zasklepione od góry. Jajka zimują i są odporne na mróz.
Już od setek lat modliszki pełnią rolę religijną, np. wśród ludności śródziemnomorskiej.
Szarańcza wędrowna
(lat. Locusta migratoria)
Liczne podgatunki szarańczy wędrownej są rozpowszechnione w Afryce, Europie, Azji i Australii.
Gatunek ten występuje w dwóch postaciach – samotnej i stadnej.
Gdy liczebność populacji wzrasta, szarańcze gromadzą się w ogromnych rojach, często pustoszących pola Afryki, a także Australii.
Straszyk australijski
(lat. Extatosoma tiaratum)
Pochodzi z Australii i Nowej Gwinei. Żyje tam w piętrze krzewów w wilgotnych lasach tropikalnych.
W naturze żywią się liśćmi eukaliptusa. W niewoli głównym źródłem pożywienia są zielone liście jeżyn.
Samce uzyskują wielkość około 9 centymetrów, samice około 15 centymetrów.
Czas życia samców wynosi 3-5 miesięcy, natomiast samic do jednego roku.
Skrzydła u samców są dobrze ukształtowane, zaś u samic są szczątkowe.
Straszyk Nowogwinejski
(lat. Eurycantha calcarata)
Ten gatunek pochodzi z Nowej Gwinei i odżywia się liśćmi krzaków jeżynowych.
Samce mają wielkość około 12 centymetrów, i mają grube kolce na tylnych nogach, które służą do obrony. Samice są większe i grubsze (około 14,5 centymetrów) i mają dobrze widoczne pokładełko.
Owady te są bardzo towarzyskie, lecz w przypadku zagrożenia unoszą odwłok i kłują przeciwnika swoim kolcem, by go zabić.
Patyczaki peruwiański
(lat. Oreophoetes peruanas)
Patyczaki peruwiańskie żyją w poszyciu górskich lasów. Odżywiają się paprociami.
Larwy tego gatunku potrzebują około 6 miesięcy do ostatniej wylinki, po czym po około 3 miesiącach wykluwają się młode z jaj.
Ich charakterystyczną cechą jest ostrzegawcze ubarwienie, wskazujące, że są one niejadalne, gdyż posiadają cuchnącą wydzielinę. W przypadku niebezpieczeństwa wydalana jest ona z boku tułowia.
Patyczaki
Patyczaki są szeroko rozpowszechnione w strefach tropikalnych. Dzięki podobieństwu do gałęzi są bardzo dobrze ukryte przed mogącymi je pożreć wrogami. Zwierzęta te mogą uzyskać wielkość do 28 centymetrów, najmniejsze mają jednak długość 2 centymetrów.
Są one aktywne w nocy, a w dzień poruszają się powoli, tak jak gałązka na wietrze. Nocą wyruszają na szukanie pożywienia. Są roślinożerne.
Z reguły są dwupłciowe, jednakże możliwe jest dzieworódcze (partenogenetyczne) rozmnażanie się samic.
Jednakże rozmnażają się niemal wyłącznie w wyniku partenogenezy.
Kruszczyca różana
(lat. Pachnoda marginata)
Te chrząszcze pochodzą z Afryki tropikalnej, gdzie chętnie siedzą na liściach i gałązkach.
Odżywiają się on przejrzałymi owocami, pędrakami i chrząszczami.
Samice składają jaja w ziemi i tam rozwijają się także larwy. Po dwóch tygodniach wylatują chrząszcze. Owady te mają około 2 do 2,5 centymetrów długości.
Wije
Głównym miejscem występowania wijów są strefy tropikalne, a więc także Filipiny.
Żywią się one rozkładającym się materiałem roślinnym lub odpadami organicznymi.
Liczba par nóg wynosi w zależności od gatunku od 9 do 340. Najczęściej występuje poniżej 50 par nóg. Każdy segment korpusu ma jedną parę. Długość ciała wynosi od 0,2 do 37 centymetrów.
Mają one pancerz ochronny z chityny ze wstawką wapienną. Między segmentami korpusu znajdują się gruczoły, które w przypadku zagrożenia wydzielają niemiło pachnącą wydzielinę.
Cechą charakterystyczną jest to, że poruszają się one falisto. W niebezpieczeństwie wije zwijają się w spiralę, aby przede wszystkim chronić głowę.
Głównym miejscem występowania pareczników są strefy tropikalne, a więc także Filipiny. Jest tam znanych około 44 gatunków pareczników.
Liczba par nóg wynosi od 14 do 191. Jednakże na każdym segmencie parecznika znajduje się tylko jedna para odnóży. Ciało ma długość od 2,5 do 30 centymetrów.
Na głowie znajduje się para długich czułków. Pierwsza para odnóży tułowiowych tworzy tzw. szczękonóża z gruczołami jadowymi.
Zjadają one przede wszystkim owady i pierścienice. Mogą mieć także skłonność do kanibalizmu.
Zapłodnienie następuje bez zbliżenia. Samice biorą paczkę nasienia, którą samce wcześniej odłożyły. Niektóre gatunki rodzą żywe larwy, inne składają jajka.
Długość życia może dochodzić do 6 lat.
Występuje na Madagaskarze. Żyje tam w subtropikalnych lasach deszczowych.
Odżywia się sałatą, nadgnitymi owocami i butwiejącym listowiem.
Ptasznik olbrzymi
(lat. Lasiodora parahybana)
Pochodzi z Ameryki Południowej. Żyje w tropikalnych lasach deszczowych.
Jako młode zwierzęta jedzą małe świerszcze, zaś dorosłe chwytają w pajęczynę bardzo duże owady, np. szarańcze.
Ukąszenie tego pająka jest bardzo bolesne i w przypadku ukąszenia należy bezpośrednio skontaktować się z lekarzem, aby zapobiec zatruciu krwi i możliwym komplikacjom.
Ptasznik białokolanowy
(lat. Thrixopelma pruriens)
Pająk ten pochodzi z Brazylii.
Odżywia się on świerszczami i mącznikami.
Może mieć wielkość do 8-9 centymetrów.
Przy zagrożeniu broni się ukąszeniem lub parzącymi włosami, które powodują swędzenie.
Ukąszenie tych pająków jest bardzo bolesne, jednakże trucizna w ich jadzie może zabić jedynie małą mysz. Dla ludzi działanie jest takie jak ukąszenie pszczoły. Większe jest niebezpieczeństwo zatrucia krwi przez bakterie przenoszone podczas ukąszenie pająka.
