Gady

Mogą one osiągać długość do 50 centymetrów i żyją w suchym, częściowo skalistym terenie w Australii. Samce są samotnikami i nie tolerują towarzystwa rywali w swoim otoczeniu.

W czasie godów i przy walkach o rewir samiec nadyma podgardle, ukazując kolczastą grzywę, która zabarwia się na ciemno. Poprzez gwałtowne kiwanie się samiec próbuje zaimponować samicy. Samica składa i zakopuje w piasku do 25 jaj. Młode są pozostawione samym sobie i żywią się głównie małymi owadami. Gdy urosną, odżywiają się głównie roślinami.

Aktywne za dnia, zamieszkujące drzewa wielkie jaszczurki, są doskonałymi pływakami. Zwierzęta te tworzą zamknięte stada. Rozprzestrzenione są na terenie południowo-wschodniej Azji. Ten gatunek występuje głównie od południowych Chin do Wietnamu. Żyją tam w wilgotnych, ciepłych tropikalnych lasach nizinnych.

Najczęściej spotyka się je w gęsto zarośniętych wodach płynących lub stojących. Agma ta żywi się owadami, małymi ssakami i młodymi ptaszkami. Dojrzałe zwierzęta dodatkowo zjadają pokarm roślinny. „Kiwanie” jest ostrzeżeniem dla samic, aby zachowywały porządek starszeństwa w grupie. Składają one w dołku do 16 jaj.

Anolis zielony pochodzi z południowo-wschodniej Ameryki, gdzie zamieszkuje wśród krzewów w lasach liściastych.

Z reguły ma on kolor zielony. Zwierzęta te mogą jednakże pod wpływem temperatury lub zaniepokojenia bardzo szybko zmienić kolor na brązowy. Dolna część ciała jest najczęściej biała, a fałd skórny na gardle rozkładany w zaniepokojeniu jest zabarwiony na czerwono.

Anolis odżywia się owadami oraz świerszczami. Ważne jest, by dostarczać im wystarczającej ilości witamin i wapnia. Jaszczurki anolis zlizują przeważnie rozpryskaną wodę.

Zwierzęta te są długości do 20 centymetrów i żyją 3 do 5 lat.

Kameleony należą do najstarszych gadów. Najstarsze odkryte skamieliny mają około 26 milionów lat. Całkowita długość samca może osiągnąć do 47 centymetrów. Charakterystycznym jest wielki okazały hełm, w którym przechowywany jest zapas wody. Są one jaskrawo ubarwione.

Podczas godów barwy są intensywniejsze i ma to duże znaczenie. Samica składa 20 do 50 jajeczek w dołku przez siebie wygrzebanym. Po 168 do 220 dniach młode wykluwają się i natychmiast chwytają małe owady za pomocą swojego długiego języka. W wieku dojrzałym przechodzą one z pokarmu zwierzęcego na roślinny.

Zasięg kameleona lamparciego obejmuje cały Madagaskar, zwłaszcza północ i wschód wyspy. Gatunek ten został także przywleczony na Maurytus i Reunion.

Kameleon lamparci zalicza się do gatunków mających największą zmienność kolorów. Zwierzęta te mogą przyjmować niemal wszystkie kombinacje barw. Ubarwienie poszczególnych odmian kameleona zależy od lokalnych warunków na poszczególnych obszarach. Nazwy poszczególnych odmian informują o ich pochodzeniu, np. Diegfo Suarez, Czerwono/niebieska Ambanja, Nosy Be, Ambilobe, Sambawa.

Samce są chętniej kupowane niż samice, ze wzgledu na ich okazalsze ubarwienie. Wybrzuszenie na głowie („hełm”) jest u kameleonów lamparcich słabo wykształcone.

Odżywiają się one różnymi owadami i małymi myszkami. Ich wiek dochodzi do 4 lat.

Jest to gatunek bardzo agresywny i powinien być trzymany pojedynczo. Należy unikać nawet kontaktu wzrokowego z innymi zwierzętami. Wyłącznie na czas godów samica jest dostawiana do samca, lecz natychmiast po zbliżeniu musi być oddzielona od niego i opuścić terrarium.

Rozprzestrzeniony jest on na terenie Azji Mniejszej do obszarow Indii. Żyją one na stepach i półpustyniach i wytrzymują temperatury do 40 °C. Swoją kryjówkę opuszczają wieczorem, ale mimo tego można je często zobaczyć także podczas dnia.

Poszukując pokarmu poruszają się jak wąż. Żywią się one wyłącznie owadami i ich larwami. Podstawowym kolorem jest żółty z wieloma czarnymi plamami. Samice składają kilkakrotnie w roku po 2 jajeczka w dołku wykopanym przez siebie. Młode wykluwają się po 60 dniach i mają zamiast kolorowych punktów, grube czarne poprzeczne prążki.

Naturalne miejsce występowania tego podgatunku ogranicza się do części północnej Madagaskaru. Tam w ciągu dnia zwierzęta te można spotkać w zaroślach bananowych, ale także na drzewach i w mieszkaniach tubylców.

W razie zagrożenia zwierzęta te mogą odrzucić swój ogon. Tego rodzaju okaleczenia goją się zwykle bez problemu. Żywią się chętnie świerszczami, a także breją bananową. Samica składa 1 do 2 jajek w odstępach 3 do 4 tygodni w rurkach bambusa. Młode mają około 55 mm długości i wykluwają się po 55 dniach.

Jeden z największych gekonów, występuje w południowo-zachodnim Madagaskarze. Ten dzienny gekon żyje na sawannach porośniętych kolczastymi krzewami i na terenach porośniętych drzewami liściastymi.

Z 26 centymetrowej całkowitej długości ponad połowa przypada na tułów. Ubarwiony jest od zielonego do turkusowego koloru.
Młode zwierzęta mają tygrysie pręgi od głowy do nasady ogona. Samice składają z reguły 2 jajka, których nie przyklejają do podłoża tak jak inne gekony.

Żywią sie głównie owadami i stawonogami. Nie gardzą także małymi jaszczurkami. W niewoli znajdują się osobniki z udokumentowanym wiekiem liczącym 20 lat.

Długość ciała może wynosić do 40 centymetrów. Czekuele żyją na południowym zachodzie USA, na skalistych pustyniach i półpustyniach.

Mają spłaszczony tyłów i bardzo pomarszczoną skórę. W razie niebezpieczeństwa wchodzą w szczeliny skalne i nadymają się tak, by nieprzyjaciel odstąpił od zamiaru pożarcia. Ten gatunek legwana nie oddaje moczu, jego pęcherz służy mu, jako zbiornik wody. Trujące materiały, które normalnie są wydalane z moczem, czekuele wydalają nosem przez kichanie.

Jako czysty roślinożerca, odżywia się liśćmi, trawą, kwiatami i owocami. Samiec imponuje samicy przez wykonywanie „pompek” i kiwanie głową.

Ten legwan żyje w Meksyku na terenach skalistych i półpustynnych, często w pozycji pionowej przyklejony do ściany. Chętnie wykorzystuje szczeliny skalne do ukrywania się.

Zwierzęta te mogą bez problemu wykonywać skoki do 1 metra i znosić temperaturę do 45 °C. Podobnie jak inne legwany, w razie niebezpieczeństwa mogą odrzucić swój ogon. Odżywiają się głównie owadami, a także pokarmem roślinnym.

Dożywają do 20 lat. W wieku 2 lat są już dojrzałe płciowo i samiczka może złożyć do 20 jaj w dołku w gruncie.

Petrosaurus repens i Petrosaurus thallassinus są ze sobą blisko spokrewnione. Niemal wszystkie cechy dotyczą obu gatunków.

„Legwanik skalny” żyje wśród skał w kanionach, górach i na półpustyniach w Meksyku, przede wszystkim w pobliżu płyt skalnych, które wykorzystuje dla ochrony i jako miejsce ucieczki. Potrafi biegać pionowo po skałach. Żyjąc w terenach półpustynnych i górzystych, zwierzęta przystosowały się do dużych zmian temperatury.

Podstawowe ubarwienie jest szare do niebieskiego, a na grzbiecie mają do czterech poprzecznych prążków. Oczy i podgardle są lekko żółte do pomarańczowego.

Zwierzęta te mogą osiągnąć długość do 35 centymetrów i wiek do 10 lat. Odżywiają się owadami (świerszczami, karaluchami), ale także kwiatami i breją owocową.

Są aktywne za dnia i mieszkają zazwyczaj na ziemi. Podczas zimnej pory roku zapadają w trzymiesięczny sen zimowy. Zwierzęta te mogą być trzymane w grupach, ale tylko z jednym samcem, ponieważ znakuje on swój teren i nie toleruje konkurentów.

Do 1900 roku żółwie te były traktowane jako dodatki do zupy. Obecnie znajdują się one pod ochroną! Żółwie diamentowe lubią nadbrzeżne obszary USA, takie jak ujścia rzek, mangrowe lasy namorzynowe i zatoki.

Zamieszkują one wody słonawe (w wodzie morskiej zmieszanej z ujściem wody słodkiej). Dlatego tez żółwie diamentowe mają w okolicach oczu gruczoł, za pomocą, którego wydzielają nadmiar soli spożywanej z pożywieniem. Żółwie diamentowe odżywiają się rybami morskimi, rakami, ślimakami i małżami. Pokarm roślinny pobierany jest tylko w wyższych temperaturach wody.

Gatunek ten w innych językach zwany jest „trójpalczastym żółwiem pudełkowym”. Nazwa ta oddaje jego dwie charakterystyczne cechy. Są nimi trzy mocno rozwinięte palce na tylnych nogach. Służą one samicom do zakopywania co najmniej dwóch jaj na głębokość do 15 centymetrów. Ponadto w razie niebezpieczeństwa, żółw ten potrafi zasklepić się szczelnie w swoim pancerzu. Umożliwia mu to poprzeczna fałda skórna znajdująca się na stronie spodniej, zamykająca skorupę od strony głowy oraz ogona. Terapeny karolińskie żyją w prześwietlonych lasach, na wilgotnych łąkach i na obszarach bagnistych USA od Teksasu, przez Missouri do Alabamy. Zwierzęta te odżywiają się roślinami i zwierzętami (owady, ślimaki, a nawet małe ssaki).

Jest to smukły, elegancko zachowujący się wąż. Dzięki łuskom na brzuchu potrafi zgrabnie wspinać się do góry. Najczęściej występuje w kolorach jasnoczerwonym do brązowopomarańczowego. Przeciętnie mają one długość 1,20 m, ale są także okazy o długości 1,90 m.

Przeciętna długość życia to około 15 lat. Płcie są trudne do rozróżnienia. Węże zbożowe są niejadowitymi dusicielami. Zjadają wszystkie rodzaje gryzoni, które dadzą się pokonać, a także małe ptaki, jaszczurki i żaby. Węże zmieniają skórę co 5 do 8 tygodni.